Arı kuşu ve İgdaş

Kapı çalındığında şaşkınlıkla ya da gerginlikle (belki de her ikisi de, hatta ikisi de değil, bambaşka bir şey ile) yürüyüp kapıyı açtığımı fark ettim. Bir an da olsa, kaşlarımın çatılıp, eyvah\nereden çıktı şimdi bu\ne alaka gibi düşüncelerin kafamdan arı kuşunun kanat hızında geçiverdiğini hissettim.
Bunun toplumsal ve psikolojik nedenlerinden dem vurup, hepinizin (hepimizin) kafalarına, elleri bakım kürlerinden geçmiş orospu çocuğu norveçli balıkçıların o sevimli fokların kafalarına vurdukları sopalarla girişircesine, dem vura vura burada konuşasım, anlatasım, bunun böyle olmaması üzerine söyleyeceklerim var.

Kapılarının kilitlenmeyi bırak, dışarıdan açılabilmesi için ayrı bir mekanizması olan geniş avlulu, ortada kazanların kaynatıldığı, ağasının-işçisinin, müezzininin-papazının, ayyaşının-sofusunun hep beraber oturup yemek yiyip, muhabbetler ettiği gerçek memleketindeki evinden, o zamanlardan bahsediverdi annem daha iki gün önce.

Şimdi elbette ki, "yaa, ne günler geçmiş" vb. formatıyla bu duruma yaklaşamayacağımı biliyorsunuz değil mi? (bilmiyorsunuz hatta, o daha da güzel-bırak öyle kalsın)
Ve şimdi ben, kapı çaldığında içimdeki bu sosyopat norveçli balıkçı ruhumla kapıya yöneliveriyorum. Çok ciddi sorunlarımız (sorunlarım? - yok, sende de var, biliyorum) var artık ve kitlesel olarak psikolojimiz değişmiş, evrilmiş, mutantlaşmış durumda sanki.
Evet, abartmayı seviyorum.

İgdaşçı adammış gelen, onu da big brother'ın bir elemanı olarak görüyorum aslında ama, o daha sonra irdelensin.