Az önceki yazıyı yazarken, aklıma inanılmaz uzun zamandır pastel boyayla resim yapmadığım geldi. Pastel boya yani, normal bi'şey gibi di mi?
Değil, cidden hatırası bol; kokusunu, kağıda sürtme hissini, yoğunluğunu ve hatta deneyim manyağı bir çocuk olmam yüzünden tadını bile hatırlattı.
Bir zamanlar bir kız çocuğu hayatında gördüğü en büyük boya takımını gördü..İçinde on çeşit yeşil vardı..Her rengin sonsuz tonu..Ne ağaçlar yapılırdı renk renkk..Ama çok paraydı..Ne yapmalı ne yapmalıydı..Kimseye söyleyemezdi..Annesi zaten almazdı emindi bundan..Bunu kendi halletmeliydi..Düşündü düşündüü..Muhteşem bir planla haftalarca annesinin cebinden para aşırdı..Ve gitti aldı Mon Amilerii..Suçluydu ama o inanılmaz renkler onundu..Ama kullanamadı hiç..Hep sakladı dolap tepelerindee..Binbir tehlikeyle hergün aldı sevdi boyalarını..Birgün onlarla neler yapıcaktı..Annesi yakalayana kadar bir tutkusu vardı..Annesi yakaladı, ağzına sıçtı ve boylar bir anda renksiz oldu, siyah bile olamadılar..Sonrası meçhul o boylara noldu bilmem..Memory erased..
YanıtlaSil