Simdi, lokomotifle devam ederken tum yola, anliyorum ki cok da manali degilmis sikayetler. Lokomotifi beslemedigim icin vagonlar agir geliyormus sanki.
Sanki sonsuza kadar tasiyacakmis gibi insanin bedenine eziyet edercesine davranmasi ne kadar inanilmaz.
Sonsuza kadar parcalarini tasiyacagi ruhu beslemediginde ne kadar anlamsiz hayat.
Ucunu fazla biraktin bu islerin cocuk, toplamak lazim.
Belki bi yola cikmak lazim.
Birilerinin bavullarini hazirladigini gormek bile heyecan yaratir oldu, ne kadar tiksinmistim oysa ki.
Kafam hakikaten yerinde hic degil.
Terkedilmis gibi bir his var icimde.
Ne alaka?
